Toen ik 25 jaar geleden opnieuw begon met paardrijden, voelde ik me allesbehalve een zelfverzekerde ruiter. Ik was doodsbang.

Een valpartij op mijn twaalfde had diepe sporen achtergelaten. Sindsdien zag ik in mijn hoofd steeds opnieuw hoe alles mis kon gaan. Zelfs als mijn paard volkomen rustig was, speelde mijn verbeelding me parten: ik zag mezelf vallen, voelde de pijn al voordat er iets gebeurde.

De kleinste onverwachte beweging van mijn paard veranderde me in een trillend hoopje mens. Mijn spieren verstijfden, mijn adem stokte, en er was maar één gedachte in mijn hoofd:

ik wil eraf, nu.

Maar eraf stappen loste niets op.
Mijn angst was besmettelijk.
Hoe banger ik werd, hoe nerveuzer mijn paard werd.
En hoe nerveuzer hij werd, hoe banger ik werd. Het was een vicieuze cirkel waar ik niet uit leek te kunnen komen.

Toch bleef er een verlangen knagen. Ik wilde gewoon genieten van het rijden, de vrijheid voelen tijdens lange galopritten door de natuur. Ik wilde de verlammende grip van mijn angst kwijt.

Ik besloot dat het anders moest. En dus begon ik een obsessieve zoektocht naar antwoorden. Ik las alles wat ik kon vinden, probeerde eindeloos veel technieken en zocht hulp.

Wat ik tijdens die reis ontdekte, veranderde niet alleen mijn leven, maar ook dat van anderen.

Stap voor stap vond ik de methodes die me hielpen om mijn angst los te laten. Het zijn diezelfde inzichten die ik nu met mijn studenten deel – om hen te helpen moedig en ontspannen te rijden.